Bu makalede, Rawls’un fark prensibinin en dezavantajlılara yardım edilerek eşitliğin sağlanacağı iddiasına karşılık, Marksist görüşün, fark prensibinin gerçekte meşru bir eşitsizliği ortaya çıkardığı,hak olarak adalet kuramının kapitalist, ideolojik, sömürüyü içinde barındıran niteliklerinden dolayı uygulanamaz olduğu vurgulayarak yaptıkları eleştiriler ve Rawls’un bu eleştirilere cevap verme çabası bağlamında, kuramın geçerliliği ve yeterliliği incelenmiştir. Tartışma,Rawls’un adalet kuramının sosyo-ekonomik yönü üzerinde gerçekleştirilmiştir.

Bir hukuki işlemin, genellikle o hukuki işleme ihtiyaç duyan gerçek ve tüzel kişi tarafından yapılması esastır. Ancak bazı hallerde bu hukuki işlem, bizzat o kişi tarafından gerçekleştirilemez. Bu işlemi yapamamasının ya ehliyet gibi hukuki ya da maddî sebepleri bulunabilir. Bir hukuki işlemin bizzat yapılmasına engel maddi veya hukuki sebep bulunması halinde o hukuki işlemi o kimsenin nam ve hesabına bir başkası tarafından (kanunen veya irâdeten) yapılmasını mümkün kılan sosyal bir kuruma ihtiyaç duyulmuştur. İşte bu ihtiyaç ve zaruretler, “vekâlet” veya “temsil” kurumunun hukuk sahasında yer almasını sağlamıştır.
Öte yandan bir hukuki muamele prensip olarak o muameleyi yapan kişi hakkında hüküm ifade eder. Ancak mümessilin veya vekilin yaptığı hukuki işlemin hüküm ve neticeleri genellikle ikinci bir işleme ihti-yaç duyulmadan temsil olunana veya müvekkile terettüp eder. Bu durum temsilcinin doğrudan ve dolaylı yetkili veya yetkisiz olmasına göre değişmektedir. Tek veya çift taraflı irade beyanıyla gerçekleşen ve gayesi hukuki temsil olan bu müesseseler; bir yönüyle “yardım” veya “hakkın korunması” bir yönüyle de “ivaza veya iş görmeye” yöneliktir. Bu çalışmamızda İslâm hukuku ile modern hukuk arasında gayesi hukuki temsil olan bu müesseselerin (temsil yetkisi ve vekâlet sözleşmesinin) geçerli olduğu akitlerin mukayesesi yapılarak bir sonuca varılması hedeflenmiştir.

Hukuk kurallarının durgun bir yapıya sahip olmadığını, bilim ve teknolojinin gelişmesi ve sosyal kültürel değişikliklere bağlı olarak değiştiğini söylemenin yeni bir yaklaşım olmadığını belirtmek gerekir. Bunun en bariz örneğini organ ve doku nakilleri konusunda yaşanan güncel gelişmeler göstermektedir. Bir zamanlar yasal bir düzenlemenin bulunmadığı bu alanda, şimdilerde ise, mevcut yasalarda bir değişikliğin gerekli olup olmadığının sorgulanması gerektiği kanaatindeyiz.

Günümüzde, bir çok ülkede olduğu gibi, Ülkemizde de organ ve doku nakli konusunda yasal ve idari düzenlemeler bulunmaktadır. Ancak bu düzenlemelerin mutlak manada tabi hukuka uygun olduğunu söylemek mümkün değildir.

Aile içi şiddetin önemli bir görünüş şekli olan kadına karşı şiddet Türkiye`de uzun yıllardır meydana gelen ve engellenemeyen bir vakıadır. Kadına karşı bu şiddet fiziksek, ruhsal veya cinsel şekillerde ortaya çıkabilmektedir. Nitekim kadınlar cinsel taciz, ırza geçme, evliliğe zorlama fiillerinin ve namus adına işlenen suçların mağdurları olmaktadırlar. Gerçekte kadınlar, erkeklere oranla şiddet kaynaklı fiillere daha çok maruz kalmaktadırlar. Kadınlara karşı şiddetin olmadığı çağdaş bir Türkiye’ye ulaşmak amacıyla hukuki alanda çeşitli düzenlemelere ihtiyaç bulunmaktadır. Bu amaçla 6284 sayılı Ailenin Korunması ve Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Kanun çıkarılmıştır. (28239 Sayı ve 20.03.2012 Tarihli Resmi Gazete). Bu kanunla, kanunun amacı, kapsamı, tanımlar, önleyici tedbirler, koruyucu ve destekleyici tedbirler, telefon yardım hattı, gibi zorlayıcılık özelliği içeren tedbirler düzenlenmiştir. Makalemizde kadına karşı şiddete karşı Türk hukukundaki gelişim ve bu kanunla düzenlenen tedbirler hakkında değerlendirmelerde bulunulacaktır.

Sendika özgürlüğü kavramı çalışma hayatı, çalışma barışı, işçi işveren ilişkileri ve işçinin çalışma hayatındaki verimi açısından çok büyük önem arz etmektedir. Bu yönde yapılan yasama çalışmaları 1982 Anayasasının akabinde 274 Sayılı Sendikalar Kanunu, 275 Sayılı Toplu İş Sözleşmesi Grev ve Lokavt Kanunu ve daha sonra bu kanunların yerine yapılan 2821 sayılı ve 2822 sayılı kanunlar olmuştur. Bu yasalara ilişkin (Türkiyenin 1932 yılından beri üye olduğu) ILO ve Avrupa Birliği Genişleme Komitesinin yapmış olduğu eleştiriler bağlamında yaklaşık 30 yıllık süre zarfında çeşitli değişikliklere gidilmiş ve bir çok gelişme yaşanmıştır. Bu çalışmada kavram olarak sendika özgürlüğü ve özellikle bireysel sendika özgürlüğünü yürürlükte bulunan yasaları da göz önüne alarak açıklamaya çalıştık. Akabinde şu sıralarda gündemde olan 31.01.2012 tarihli Toplu İş İlişkileri Kanununun bireysel sendika özgürlüğü yönünde getirmekte olduğu farklı hükümleri ele almaya çalıştık.